O correcto e/ou o incorrecto

Ameazaba choiva. Fora un día tristeiro, gris e mediocre, do que nin sequera podo lembrar algo interesante. A noite achegábase e o ceo agardaba quedo e impasible, cal estatua de pedra. Descansaba sobre nubes escuras e imigrantes, que pretendían ficar en Sydney malia a forza do vento. Coa mochila xa ó lombo saín da casa. Montei na bicicleta e dirixinme ó supermercado.

O gris do ceo conxuraba co gris da rutina para facer aborrecer aquel momento. Xa podía verme subindo a costa de volta a casa coa mochila cargada. Xa me vía sudando despois de ter dado aquela ducha refrescante, xa me vía ordeando as compras, e sobre todo xa me sentía odiando a repetición do tedio do cotiá.

Baixei pola beiravía de Victoria Park gozando do aire fresco na miña faciana. Sorteei peóns. Deixeime ir. Agradecínlle ós santos aqueles que, disque, axudan costa abaixo. De súpeto atisbei algo estraño. Un mate (amigo, colega) estaba tirado na herba nunha posición un tanto enrevesada. As pernas colgábanlle dun muro cativo duns 50 centrímetros que estrema o parque coa beiravía. Reducín ata parar. Non había ninguén por alí. Achegueime

- Oe! Escoitasme? Estás ben? – berreille

Non me respondía. Estaba sucio, porco ou incluso diría que daba noxo. Vestía roupa de traballo. Levaba unha camiseta laranxa reflectante cuns pantalóns vaqueiros que semellaba que se non lavaran dende a época do gold rush (febre do ouro). Intenteino de novo, subín o ton de voz. Berrei de verdade. Dúas persoas que pasaban por alí miraron para min. Díxenlles que non o rapaz non respondía e elas, despois do “pit-stop”, seguiron a marcha despreocupadas. O mate respiraba pero estaba totalmente inconsciente. Por terceira vez probei a chamar por el, sacudino e dixen mate cantas veces puiden.

“Que fago logo? Terei que chamar unha ambulancia…ou que?”, trataba de verlle unha solución. Máis xente pasou. Algúns nin tan sequera se molestaron en mirar. Quen lle pasaba a aquel rapaz? Non sei se precisaba unha ambulancia pero, que facer se non? Todo indicaba unha forte borracheira ou similar, véxase drogas. ¿Ata que que punto de grave? Decidín chamar unha ambulancia.

Dende o outro lado do fío telefónico comezou o interrogatorio. Respira? Está consciente? E logo, idade, raza, complexión física, altura, relación personal con el, tempo que levaba con el, etc. Todo para chegar a unha simple pregunta.

- Cres que precisa dunha ambulancia?

Non quería ser alarmista, non quería chamar unha ambulancia sen necesidade, pero tampouco quería deixar tirado aquel rapaz. Podería ser que realmente precisase de axuda médica. Se polo menos vise como espertaba e movía os ollos sabería algo. Respondín “non sei” á pregunta. A operadora de urxencias repetiu a cuestión con contundencia. Eu seguía sen saber que dicir. Á terceira vez, a operadora resolveu.

- Mando agora para aí unha patrulla de policía – dixo con firmeza – xa verán eles que facer.

Non entendín moi ben que faría unha patrulla de policía nesta situación. Agardei alí. Uniuseme na espera outro rapaz. Vimos como o mate tendido no chan se movía por primeira vez. Expirei dos meus pulmóns tranquilidade por el e anguria por min. Tiña que ter chamado ás emerxencias?

Nin cinco minutos despois da chamada sentín as sirenas. Vin vir tres coches de policía a toda velociade abríndose paso na concurrida City Road. Un non levaba posta a sirena. Crin que simplemente este sería o que parase. Detivéronse os tres coches e os policías saltaron dos vehículos a fume de carozo. Eran sete policías en total que semellaban posuídos pola adrenalina da actuación. Non podía dar creto ó que vía e sentinme mal, quizais sacara as cousas un pouco de quicio. Pero logo tamén, por que sete policías? Creo que só é un tipiño borracho…

Axiña se organizaron. Case non miraron para min. Un tomou o mando. Entre tres moveron o mate mentres el abría os ollos e continuaba o seu pesadelo. Comecei a pensar que non estaba tan mal como parecía. Unha policía preguntoume que pasara. Conteillo e pedinlle perdón por telos chamado, igual non era necesario. Deseguido puxo unha man sobre o meu ombreiro.

- Fixéche-lo que había que facer, it’s alright.

Repetiuno de novo mais eu comezaba a ver o negativo da miña suposta axuda. Escoitei como o policía interrogaba ó rapaz, preguntaba se tomara drogas ou alcol. El seguía noutro planeta. Pensei nos problemas nos que podía acabar de metelo. A saber que acontecía na súa vida, o que o levara ata aquela lastimeira situación ou quen era eu para meterme na súa vida. Por outra banda temía unha mala reacción, tiña medo de se-la vítima dos seus problemas. Non me percataba de que el non tiña nin a menor idea de quen avisara da urxencia, e coido que nin sequera sabía o que estaba a suceder. Na miña cachola o anxiño e o demo batíanse para dirimir o branco ou negro, o correcto e o incorrecto, que nunca existen nunha decisión. A utópica verdade absoluta escapa sempre da razón, por iso neste caso buscaba acubillo nos sentimentos. Fixera ben ou fixera mal?

O rapaz tentou poñerse de pé e volverono sentar. Outro policía achegouse ata min para toma-los meus datos. De súpeto dous tronos puxeron música á escea. Comezou a chover forte. A auga espertou os recursos agresivos do mate. Dun brinco púxose en pé e tentou fuxir. O policía que estaba comigo deuse a volta como unha centella e botouse enriba del. Con el, os outros que o arrodeaban. Conseguiron, non sen dificultade, botalo ó chan e poñelo boca abaixo. Un deles deulle uns puñetazos na zona do fígado que se transformaron en calafríos correndo polo meu corpo. Treméronme as pernas. Conseguiron reducilo. Esposarono. Calmou.

O policía acabou de tomar os meus datos e díxome que podía ir. Collín a bicicleta outra vez e chamei polos santos. Coa súa axuda deixeime ir de novo pola rúa abaixo, empapado, camiño do tedio cotiá.

Sydney Fishmarket

Despois de face-lo medio Ironman tocaba recuperar. Coidei que era a mellor ocasión para visitar o famoso Fishmarket de Sydney e darse un caprichiño.

Cheguei ben cedo, como amosan estes dous rapaces que aínda seguían a durmir ou durmila. A verdade, pensei que o Fishmarket sería máis grande, pero non tan bo. Aínda que eu sexa máis labrego ca mariñeiro, creo que non fai falla entender demasiado para cheira-la frescura do xénero que alí venden. Para o que lle guste o peixe ou para o que sexa de bo dente coma min é un lugar espectacular. Tanto para mercar como para degustar. Se un quere pode ir facer alí un bo almorzo a base de calquera peixe que se lle ocorra. Senón ir para o lunch tampouco é mala opción.

Os prezos son máis ca razoables dentro da carestía de Sydney. A variedade, dentro da miña ignorancia, é infinita. O único que botei en falta foi ver algunha quenlla. Levaba idea de ver unha. Para contrarrestar isto tiñan marisco de todo tipo.

A presenza e poderío chino no mercado faise notar.

Foi unha mágoa que non chegara a tempo á poxa que se fai nesta sala. Xa estaba todo o pescado vendido, nunca mellor dito. A parte interior do mercado dá ó porto. Chama a atención o ambiente mariñeiro que se cola no medio da cidade. Gaivotas e pelícanos recollen os restos.

Ó marchar recollín o capricho: un swordfish, un peixe espada. Este é un dos meus favoritos, e xa nin me lembraba de cando fora a última vez que o catara. Para completar a miña felicidade acompañeime para o camiño dun iogur dos de verdade, potenciado con amorodos e moras. Penso que non será a derradeira vez que vaia. Polo de agora xa me recomendaron un tal Red Snapper, que haberá que probar. Pena que non teña forno para cociñar.

Pola noite foi a entrega de caprichos. Este foi o modelo do capricho de ouro compartido con algúns amigos. Comer é vivir.

Medio Ironman Geelong

O que vén a continuación é un relato dun deporte novo. Algo que descoñecía. Eu crin que ía facer triatlón ou tríatlon pero resulta que fixen triathlon. Ás veces, as traducións dunha lingua a outra comportan un cambio de significado no concepto, que deriva moitas veces nos coñecidos “false friend”. Semella que algo similar sucedeu co termo “triathlon”, nado na fala inglesa, cando alguén o traduciu ás nosas linguas. Non sei quen foi o que quitou o “h” e puxo o acento (que tentaron quitar sen éxito do galego, para poñer outro en “tríatlon”), pero coido que se equivocaron. En francés por exemplo gardarono e xa puiden ver a diferenza cando estiven alí.

Agora vexámo-las diferenzas en Geelong: era de noite ó chegar a boxes, xa tiña a bicicleta posta e preparada do día anterior alí, tiven que achegarme con David en taxi, había máis de 1000 cabras (bicis de contrarreloxo) na zona de transición, que era sobre herba, a carreira comezaba ás 7 da mañá, o neopreno estaba permitido cando a auga estaba xa a 22º, etc. Nunca practicara tal deporte.

A natación tamén foi bastante novidosa. En primeiro lugar o nivel medio foi moi baixo. Neste deporte o nadar pouco conta. Non tiven problema para desembarazarme do gran grupo. Nin un só golpe agás contra as medusas que se apuntaron ó segmento da auga. Vaia bichos! Da primeira á segunda boia, e última antes de dirixirse de volta á praia, apareceu o sol de súpeto en fronte de nós. Non vía nada. A oleaxe tampouco axudaba a situarse e a segunda boia parecía estar nun limbo triatlético. Nadaba sen moito sentido nin rumbo, parei un par de veces e mesmo quitei as gafas pero non averigüei nada. Os tres que viñan comigo daban a impresión de sufri-la mesma cegueira. Ó final, non había outra e conseguimos chegar á boia e voltar a terra.

Despois de 23min e 45 seg de natación tocaba face-la transición a outros ritmos e agobios moito menores dos habituais. Á saída de boxes agardaban tres voltas de 30km (aprox.) sobre a bicicleta. O percorrido era moi plano en liñas xerais. Saín tranquilo e fun buscando sensacións sobre acoples e pedais a medida que cabras sobre cabras íanme adiantando. É incrible como anda a xente aquí en bici. Nótase que é triathlon con “h”. Comía, bebía e controlaba o pulso. Pouco a pouco a cousa foi mellorando e o meu ritmo mallado de 47 minutos por volta en cada unha das tres foi dando o seu froito. Fun remontando posicións ata ver que eu tamén era unha desas cabras. Nos últimos 10km formouse algo así como un grupo que complicou o respeto ás normas do drafting, era imposible gardar os sete metros regulamentarios. As pernas ían pedindo tregua nestes últimos compases da bici. “Machiño, aínda che queda unha media maratón, así que tómao con calma”, pensaba.

Baixei a corer con boas sensacións relativas, despois de facer 2h21min sobre a bici (media de 39km/h). Eran tres voltas de sete quilómetros. Na primeira fun pasando xente e cría que aínda tiña gas para acelerar. Non ía nada mal, a un ritmo de 3’52”/km aprox, pero ó chegar ó km9, cando ía correndo para facer 1h22min, o motor comezou a petardear. A fraqueza coincidiu cunha subida. Tomei un xel máis bebín un pouco no avituallamento. Malvivín coas pernas doentes ata o km13 aproximadamente e logo comecei a sentirme un pouco mellor. A pena foi que isto non se vira reflectido no ritmo, que ía diminuíndo. O pulso tamén baixaba, signo inequívoco do desgaste metabólico (que diría Diego). Só pensaba xa en rematar namentres os quilómetros se alongaban coma chicles.

Ó final 1h29min para completa-la media maratón. En meta, 4h17min de auténtica satisfacción persoal. 53º na xeral e 7º do meu grupo. Souben sufrir ó final e o resultado en relación ó adestramento que levo feito é moi bo. Gustaríame ter dado conta do ritmo a pé, pero non se pode pedir moito máis despois dun mes de adestramento, logo de tres semanas de vacacións. Non se pode ter todo.

Ademais quedei moi contento por David. Debutou ó grande. Fixo 5h13min, regulando moi ben durante toda a carreira e sen chegar baleiro á meta. Isto é algo moi difícil para alguén que debuta. Foi conservador e intelixente. Seguiu ó pé da letra os consellos que lle puiden ofrecer. Rematou cómodo e disfrutou a tope a proba que era o obxectivo principal. Bravo David!

The Group online magazine

O texto sobre Auschwitz, en inglés, que publicara a comezos deste blog, foi publicado en The Group online magazine. Esta revista na rede está editada en cada edición por unha persoa distinta que forma parte do grupo. Desta volta a edición correspondíalle o meu profesor de Narrative Journalism. Mark ofreceume colaborar con Grey na súa edición, que ten como tema as viaxes.

http://groupmag.blogspot.com/

Se queredes podédeslle botar un ollo a editorial que fai Mark Mordue, o meu profesor, nesta páxina principal.

Como el me dicía, basicamente trátase de links e é unha plataforma para coñecer distintas páxinas de xente que escribe. No meu caso pouco pode haber que interese para o mundo anglófono máis alá dun par de textos. De todos xeitos senta ben que se acorden do traballo de un.

http://groupmag.blogspot.com/2010/02/grey-story-by-alberto-trillo-barca-grey.html

Este é o link para o meu texto.

Noutra orde de cousas mañá marcho con David para Geelong. O domingo voltarei a senti-lo tríatlon de verdade.

Coluzzi Bunch

5.25am. bi-bi-bi-bi-bi-bi…Miña nai querida…por non decir outra cousa que soaría máis fea. Xa soou o espertador e non hai repetición que valla. Maldigo aquel momento no que me tiven que cruzar aquela persoa que me falou disto. Retórzome de dor coma se un camión acabara de pasar por riba de min. Se nin sequera espertouo sol! Tan só asoma con timidez polo tragaluz e nin sequera pretende molestarme. “Que fas tío? Queda na cama, non sexas pringao!”. Pero érgome, a grupeta de ciclistas Coluzzi Bunch sae ás 6.20, e a ilusión de rodar no bunch dáme folgos. Unha vez superado o trauma inicial todo mellora. Entereime o sábado anterior de que hai esta grupeta que é moi boa para saír a adestrar en bici con eles.

Saír en bici en Sydney é un pouco complicado. Hai moito tráfico, moitos semáforos e ó vivir no centro faise case imposible saír en solitario cara zonas menos transitadas. A verdade é que dá un pouco de respeto, sobre todo cando aquí un se sente un pouco máis indefenso levando uns ferros no brazo. Até o de agora, e por precaución sobre todo, tan só estivera rodando polo Centennial Park, que é grande, con voltas de ata 7km con algún repeito. Aparte diso tan só fixera algunha pequena incursión ata as praias da City, todas a 3-4 km de Centennial. Non é moi divertido. Aínda o é menos cando un está habituado a andar en bici polas estradas-tobogán que temos en Galicia.

Tiña que aproveitar esta oportunidade e vence-las ataduras convencionais de horarios. Polo menos probalo. Xa co sol traballando e a cidade abrindo os ollos vou ata o Café Coluzzi, punto de encontro, a uns cinco quilómetros da miña casa. Está situado xusto de par de King Cross, “The Cross”, a zona de marcha, prostitución e demais negocios circundantes. No camiño, achegándose a este suburb, o panorama torna pintoresco. Como diría a canción francesa os Couche-tard (deitan-tarde) atópanse cos Lève-tôt (erguen-cedo). A xente correndo ou algún xa traballando, obvian os mendigos que desexan seguir soñando. As raiolas de sol que derreten os seus soños firen os ollos de búho dalgún que outro travelo/drag queen. Dan os seus últimos berros e ramalazos posuídos por quen sabe qué substancias. Eu formo parte do seu xogo pero miro á fronte e non participo. As profesionais do sexo semella que tamén rematan a súa fatigosa xornada laboral.

Deixo The Cross. Viro a dereita cara a rúa do Café Coluzzi. É verdade, a xente sae en bici ás 6.20 da mañá! Non menos de 40 persoas arremuíñanse nas mesas da terraza do Coluzzi para tomar un café. As bicis toman posesión do lugar. Vaia nivel de máquinas! Ciclistas, triatletas, algún profesional, moitos aficionados, rapaces, homes, veteranos e algunha muller pintan a terraza do bar de cor ciclista. Puntuais, érguense da mesa e a rodar.

Enseguida se forma un carreiro de formigas en fila de a dous. Collemos uns semáforos en vermello para saír da cidade ata o periférico e incorporación á autovía. O ritmo non baixa de 40km/h e os latidos do meu corazón deixanse sentir ben. Paramos nun semáforo e miro para atrás. “Deberei ter 30 diante, poucos virán detrás”, penso. Outros tantos polo menos! Simplemente alucino coa bunch ou “manchea” ou “feixe” traducido literalmente na nosa lingua. O ritmo sostido non deixa lugar a hostilidades. Polo km35 acelérase a marcheta ó tempo que as formigas comezan a desmandarse para pasar ó ataque e aproveitar o terreo sinuoso. Son tres quilómetros de tormenta ata un pequeno sprint nos que que intento facer o que boamente podo e volta a calma. Noto que aínda estou lonxe de estar en forma. Afortunadamente, estes últimos días xa non chove como chovía.

Voltamos máis relaxados cara Sydney entre paradas en semáforos e cruces. Tras unha zona de pontes e carreiros pequenos volvemos colle-la autovía. O ritmo quenta as pernas. Ó pouco de entrar nela pasamos por un túnel que vai por debaixo da pista de aterraxe do aeroporto a 55-60 km/h…cómo disfruto!! Os últimos dez quilómetros cos rañaceos da cidade ó fondo pasan sen darme conta.

Así é cada martes, xoves e sábado ás 6.20 no Café Coluzzi para quen queira. Os días da semana faise arredor de 60km co grupo (algo máis en total) sempre polo mesmo percorrido. O sábado, nunha ruta diferente, vaise a ritmo allegro tirando a vivo, con algunha pasaxe de presto, ata o km45. Logo divídese o paquete para interpretar distintas sinfonías. Uns tocarán un adagio grave de 110 quilómetros no total, con subidas duras no Nacional Park (un lugar que se presta para andar en bici). Os outros interpretarán unha melodía máis aguda. Darán a volta para facer 30 quilómetros prestissimo, ou mellor dito no argot ciclista (e dos chourizos) “a puro fuego”, todo polo plano e sen esperar por ninguén (o sábado pasado pinchei, e alí quedei só), para completar logo ata 90 quilómetros en total.

Ó final, aquel día chegamos a Sydney con 37km/h de media, o que, para quen non entenda disto, é unha media máis ca decente para ser un adestramento. Porén, un colega da grupeta dime que non foramos moi rápido. Nos meus días seguintes coa Coluzzi Bunch xa entendería por que. Entro pola porta da casa e non son nin as 8.30 da mañá. Queda todo o día por diante. Como di meu pai, traballo feito non corre présa.