And you, would you run barefoot?

Running barefoot is becoming a growing trend between runners who are discovering its benefits proved in several studies.

I admit it. I’m one of those freak dreamers out there you may see running barefoot. But, as John Lennon, one of the greatest barefoot hippies would say, “I’m not the only one”. Going natural and leaving your running shoes home is becoming ever more popular.

A recent study published in the well-known weekly journal of science Nature claims humans can and did run comfortably without running shoes.

The study, developed by the skeletal biology lab at Harvard University in the United States, showed how running shoes change mechanics and running style. Their shape, providing a fat heel prompts a foot strike where the heel absorbs most of the impact and passes it on to joints and bones. A lot of muscles in the lower leg don’t work. Running shoes also reduce sensory feedback. If you don’t believe it, you just need to run five minutes barefoot and the next day you will feel muscles in your lower leg you didn’t even know were there.

The Harvard team went to Kenya to analyse running style of people who had never worn shoes in their life. They found the foot strike of these people was by contrast on the forefoot. This foot strike reduces impact on joints and bones, which is taken by muscles and tendons.

“[Running barefoot] creates a better forefoot strike which causes less impact. You run from core and pelvis and it makes you think about your running style,” says Sydney-based podiatrist Brent Goddard.

Professor Lieberman was in charge of the study. In this video he explains in detail their findings.

The study was supported by Vibram. This company has created the “barefoot shoes”, commonly known as Five Fingers. The idea is to offer protection to your feet instead of correction as running shoes do or at least try. This is the way a lot of barefoot runners get into barefoot style. In this video you can see a review from Wired science.

MBT shoes or the “antishoes” are another type inspired by nature. The user will shape them while he or she uses them. Their form forces the lower leg muscles to work on your balance.

Big, fat-heeled running shoes are still considered to be the best ones. “The more features the shoes have, the more can go wrong,” says Andrew who has been selling running shoes for the last twelve years. Nonetheless, the shoes market seems still reluctant to change. How could they “encourage” barefoot running? Probably, Nike has made the only approach to this more natural form of running. Nike Free is its bet for the future.

We run barefoot

Why do people go barefoot? Is this trendy and people want to stand out? Or is it just a cool way of saving money? These are some stories of barefoot runners:

• Nick Barlow had been suffering a lot from running injuries and was heading to chronic injury. “I decided I needed to change what I was doing. Initially I tried Nike Frees. They improved things, but I still had nagging injuries. I'd read about barefoot and was certainly attracted to the idea that we didn't evolve with shoes on our feet, but was extremely skeptical as every runner I met was a supporter of running shoes and warned about the "dangers" of barefoot and the need for cushioning. I met a barefoot runner who was lining up with me for a 100km race. This changed my mindset. She too had experienced years of nagging injuries and was unable to run until she changed to barefoot running. I figured if she could complete 100km in Vibram Five Fingers, I could certainly give barefoot running a try. I really had nothing to lose and everything to gain by experimenting. The change to barefoot was startling - after running for only three months barefoot and minimal shoes (Vibram Five Fingers) almost all of my running injuries had gone away. It took almost a year for my injuries to completely disappear and to be running really well barefoot. Almost two years later, I am now running entirely injury free and really enjoying my sport.”

• Alexandre Blanc started using Five Fingers after a repeated tibia stress fracture. “I started by walking with them to reinforce my lower leg and slowly went for a walk/run”. Running barefoot improved his “technique” but also gave him “confidence to run again”.

• Sashipal Singh grew up on the beach. His barefoot style was born with him. A few months ago he discovered Five Fingers. “There is a great tactile feeling. I’ll never go back to my old running shoes…But in the cold weather, they aren’t too great.” He believes Five Fingers to be the precursor for “more contemporary styles that will emerge.” He adds, “To me in a lot of ways it’s a technological and scientific driven movement in shoes.”

David says running barefoot is like a massage for his feet / picture: Alberto Trillo



• David González has never used Five Fingers. “They would be nice when it’s wet and cold but my feet are already quite tough.” He runs simply barefoot but just for 10 to 15 minutes in every running session. He tried barefoot some months ago after a friend’s advice. “I am convinced that barefoot running improved my technique and strengthened my legs in a better way that all the tough training I did last year.”

Not for everyone

All these stories sound like nature knocking on our doors again to sell its incomparable wisdom. Even though running barefoot has proved to be beneficial in the long term, to get into it one must be cautious. “Our new life has given us poor mechanics and we are more prone to injury,” says Andrew, running shoes salesman. This means not everyone is suitable to run barefoot and professional advice should be behind our decision.

In any case, changes need time. Brent Goddard, podiatrist, is afraid people will move “too fast” to barefoot which could mean injuries in the short term. “Five Fingers are potentially harmful and a warning must be around the products,” states Brent.

However, if we speak of the long term, “they are many different exercises and treatments required to encourage better mechanics. Shoes do provide functional benefits but depending on the individual this can be more a short term fix again,” says Andrew.

Common sense appears as the simple rule. “It’s quite individual,” says Brent.

Once again, nature seems to be right, doesn’t it?

Great Barrier Reef

Supoño que estes días oiríades falar dun pequeno "Prestige" ameazando a Gran Barreira de Coral australiana. Imaxino tamén que todo o mundo oiría falar dela como unha das marabillas da Terra.

A verdade é que moito mundo me queda por percorrer. Pero, do pouco que levo visto, a Great Barrier Reef é sen dúbida un dos lugares máis incribles nos que estiven.

Nin o mal tempo, o mar picado, o mareo no barco ou os vómitos incontrolables, ningún deles me impediu saltar á auga e gozar deste paraíso submarino.

Non sei ata que nivel as fotos poderán transmitir as sensacións que experimentei, as cores e peixes que vin ou o mundo de soños feito realidade que se presentou diante de min.

Aínda non se sabe as consecuencias que pode traer ese negro "prestige" que ameaza o coral. Agardo que o resoplar xeral, que provoca na xente este lamentable accidente, axude a afastar a mancha negra da beleza pura.

O traxe este que levo é para evitar picaduras de medusas. Algunhas das que rondan a barreira son mortais, como a Box Jellyfish.

Marco Incomparable

- O sábado vou ir facer a travesía da Sydney Harbour Swim

- Onde? – díxome a miña amiga Teall, que é de Sydney -

- Alí, na baía, de par da Opera House

- Ti estás tolo! Como vas nadar alí? Hai tiburóns!

Se estou tolo non o sei. Se había tiburóns tampouco. Se pensei neles si. Se apareceron non.

Do mesmo se falara naquel debut olímpico do triatlón que tivera lugar nese recuncho da baía, Farm Cove. E como as meigas en Galicia, habelos hainos. De todos xeitos eu tiña unha técnica preparada. Como con calquera animal, colleríao polo rabo e xa está. Ou non?

http://www.smh.com.au/national/bondi-shark-attack-second-strike-in-two-days-20090212-85zf.html

http://www.watoday.com.au/national/normally-docile-wobbegong-shark-bites-sydney-swimmer-20100211-nuq9.html

http://www.digitaljournal.com/article/264137

http://forum.prisonplanet.com/index.php?topic=85472.0

http://www.abc.net.au/news/stories/2010/02/11/2817019.htm?site=sydney

http://www.smh.com.au/national/great-white-sharks-sink-their-teeth-into-emailing-thanks-to-worldfirst-trial-20100214-nzgu.html

http://www.abc.net.au/news/video/2010/02/13/2818878.htm?site=tropic

A seguridade na auga é un tema moi serio para os australianos. Antes de comeza-la proba, o director da mesma, explicou que todo estaba baixo control cun humor australiano ben marcado. En todo caso, dicía el, de veren ós vixilantes en grandes táboas cos pés encol delas saberían de inmediato que tiñan algún problema (véxase tiburón).

Xa na auga, e malia te-los ollos afectados polo esforzo, puiden albiscar en cada respiración os Botanic Garden ou o skyline de Sydney rebordando rañaceos. Os tiburóns tornaron ser unha sorte de Santa Compaña. Nadaba rápido mais co tempo perdín a concentración. A competitvidade esvaceuse e adiqueime a gozar dunha experiencia única.

Depois da última boia, á volta, a Opera House apareceu en fronte de min. Saín da auga cunha satisfacción digna da mellor vitoria (só fun 8º, aínda que 1º en 20-24 anos).

Detrás de min quedou Farm Cove. Da auga saquei comigo o especial do momento. Sentinme profundamente afortunado ó darme conta de onde estaba realmente. Lembreime dos que terman ó lonxe das miñas costas coa súa man invisible e dinlle-las grazas por todo. Nunca na miña vida fixera unha travesía nun lugar comparable. Nunca mellor podería aplicar un clixé tan manido como o de "marco incomparable" a esta Sydney Harbour Swim.

Week 1: Concerto, carritos e carreira

Case catro meses de vacacións académicas prometeron ser longos. Mais o tempo é adoito voluble, mol, relativo no seu significado e coido que esvaradizo pola pedra dos bos momentos. Pasaron. E volveu o semester. Week 1.

Por segunda vez, aínda que desta volta dun xeito moi distinto, comezou o trasfego de clases, papeis, tarxetas, libros, apuntes…Agora non hai que preocuparse de buscar un piso, ou de saber onde quedan as cousas, como e onde imprimir, xa entendo do que falan na clases, etc. Pola contra, ás obrigacións académicas hai que engadir as amplas vontades deportivas e a dignificación por medio do traballo.

Esta primeira semana serviu para afina-la percepción da universidade. Para ser breve diría simplemente que dá xenio ver como traballan, a organización que teñen, a calidade do profesorado, a estandarización de cargas de traballo por materia, etc. Aparte do material co que traballan. Refírome por exemplo ós programas informáticos que se manexan nas materias que vou facer. Non son outros que aqueles que están a utilizar actualmente os profesionais do sector audiovisual, por exemplo InDesign e Final Cut Pro.

Ben é certo que non só de libros vive o estudante. A música tamén alimenta o espirito. Unha das grandes vantaxes de vivir nunha cidade como Sydney é a infinita oferta cultural. É tan ampla que hai ata unha revista popular na cidade, Time Out Sydney, que se adica tan só a informar sobre o ocio en Sydney.

Franz Ferdinand chegaba a Sydney prometendo que a súa presenza non provocaría o estalido dunha nova guerra mundial. O grupo escocés actou no Luna Park, parque de atraccións de North Sydney, diante dunhas dúas mil persoas. A primeira fila da platea ofreceunos un lugar privilexiado acompañado da lista coas cancións xusto embaixo de nós. Os toques “improvisados" de percusión e electro para deleite o persoal déronlle o toque de gracia a un bo concerto.

O deleite rematou axiña. Seica o bo debe ser breve, non sei eu…Co espirito enchido deixeime escorrer no asento do tren e fixen transbordo ó coche de San Fernando. De camiño a casa descubrín un dos maiores misterios de Sydney. A xente marcha do supermercado co carrito. Isto tradúcese nun cemiterio de carritos espallados polas rúas. Pero así como están un día desaparecen ó seguinte. Que pasa con eles? Hai unha mafia detrás da recollida de carritos? Lévaos a xente de volta ó supermercado? Aí tiña a resposta diante dos meus ollos.

Este camión, da empresa do grande supermercado do central comercial, encárgase desta curiosa tarefa.

Tras unha semana de madrugóns, estrés, clases, duros adestramentos, concertos e carritos, a fin de semana non quixo agardar. Seica había que aproveita-lo tempo. Comezou ben cedo. A diana soou as 4.30. A bicicleta agardaba xa preparada na porta da casa para facer 30 quilómetros de tobogáns ata Manly xunto a Jose e David.

As dúas rodas eran a única forma de chegar ó noso destino a tempo, unha carreira de 10km. Non había outra. A saída era ás 7 da mañá, polo que non había xeito de chegar alí utilizando o transporte público (agás facer dúas horas de bus saíndo ás 4 da mañá da casa). Todo o cansazo acumulado da semana engadido a unha mala noite previa endureciu a carreira que rematou nun bo flato. Tras un rápido avituallamento pos-carreira puxémonos en marcha. Volta a casa cruzando o mítico Harbour Bridge, pequeno nado de media hora para relaxar, comida rápida e veña para o Spar.

As úlitmas semanas estou facendo os turnos despois de rebenta-lo corpo con gusto nos labores triatléticos. Cinco longas horas de pé, de traballo non-stop, de dores de lombo, de pernas que tremen e de sorrisos forzados e corpo retorcido con beizos amables desexando bos-días en modo robot. Pero que bo tempo vai en Sydney! E din que chove…

Mardi Gras

Gays, lesbianas, transexuais e bisexuais. Policías, bombeiros, un dobre do presidente de Australia (Kevin Rudd), militares, avogados, estudantes de insituto, galeses, canadenses, escoceses, socorristas, anciáns, plátanos, preservativos, homes-banana “slip it on” (pono) con preservativo, sodomasoquistas azoutándose con fustas uns ós outros baixo o lema “o pracer e a dor son compatíbeis”, a alcadesa de Sydney (polo menos dá-las grazas polos 29 millóns de dólares que supón a festa a economía da cidade), indios, tailandeses, dobres de Fredy Mercury, unha comparsa de 150 George Michael, amantes do coiro, nenos, críticos co liberalista e consevador (¿?) líder da oposción Tony Abott lucindo unha camiseta “Abott loves the work choice” (A Abott gústalle a liberdade de elixi-lo traballo sen trabas [pero logo non acepta ós gays, nin que teñan dereitos]), representantes da secta raeliana nun camión morro por diante co seu símbolo mestura da esvástica e a estrela de David (¿?) apoiando o sexo libre e salvaxe do “Tiger” Woods mentres que no lateral e ben grande “Sex is good, God is not” (o sexo é bo, Deus non), casas de apoio legal para gays, parellas homosexuais simulando a súa voda, homosexuais holandeses “felizmente casados”, homes bicándose, asociación de gays católicos (¿?), xudeus gays, asociacións para o amor libre, mulleres magreando, xente de tódolos recunchos de Australia, extraterrestes, moito público, unha pancarta con George Bush preguntándose “What’s going on?” (De que vai isto?) xunto con outra declarando “I’m not gay” (non son gay), participantes intentando bicar ó público “straight” (heterosexual en inglés pero que tamén significa recto, sen reviravoltas), waterpolistas ensinando as cachas e palméandose uns ós outros, ximnastas, futbolistas, xogadores de rugby, xente homenaxeando a Don Dunstan (artífice da primeira legalización dos gais en Australia), un coche mostrando a historia do Mundo en version gay, Osama Bin Laden saíndo do seu escondite, zombies do partido laborista de New South Wales, xente nas terrazas das casas, bo tempo, bandeiras gays do arco da vella por doquier, chifros, camións, música gay (I will survive e outras), baile, piruetas, lúa chea…

http://www.smh.com.au/nsw/colour-and-joy-tinged-with-tears-20100227-pa3q.html?autostart=1

http://www.smh.com.au/photogallery/entertainment/sydneys-mardi-gras-parade/20100227-paaf.html

Moitos participaron máis neste desfile de Mardi Gras 2010 en Sydney. O colectivo homosexual reclamou como cada ano dende 1978 os seus dereitos cunha festa espectacular. Os 9000 participantes mostraron a súa alegría de vivir e a súa condición de persoais normais durante os dous quilómetros de desfile. Só piden algo moi simple: ter os mesmos dereitos cós demais.

Malia o que un pode pensar dun país como Australia, o poder reaccionario aínda conserva moitos enteiros por estas terras. Foi no ano 1975 cando por primeira vez un estado, South Australia (sempre o máis moderno e avanzado, capital Adelaide, primeira colonia de non convictos), legalizou a homosexualidade. Dende aquela os dereitos gays seguen coa roda do coche patinando na lameira. E como souben disto?

Fai un par de semanas, na piscina, cando acababa de saír da auga, un home de mediana idade, que tamén viña de remata-lo seu “swim”, preguntoume que tal me fora nadando. Aquí évos así, que tal estás esta mañá? Como durmiches onte á noite? fixeches un bo almorzo? Non fai falla ter confianza ou coñecer a persoa. Simplemente hai que ser agradable.

Con pícaras miradas comezou a falar comigo. Foi directo ó que lle interesaba. Preguntoume se ía participar na feira que se ía celebrar na fin de semana no parque onde está a piscina. Falaba do “Mardi Gras Fair day”, o apertivo do desfile. Alí estiveron representados aqueles que unha semana máis tarde desfilarían e algún que outro máis, aparte de música e comida.

A partir de aí comezamos unha interesante conversa de intercambio cultural sobre aborto, dereitos homosexuais e progreso. Por que falar do tempo se era bo? El axiña comezou a introducir uns “nós” en referencia á comunidade gay. Eu comentei o proceso e o debate mediático e popular que se deu en España para a aprobación do matrimonio homosexual, e compareino co balbordo que, seica, provocara a lei do divorcio no seu día. Intentei explicar o contexto histórico no que se producira. É dicir, nunha democracia aínda moi nova e nunha sociedade bastante conservadora onde a Igrexa aínda exerce a súa obesidade sobre a opinión pública. Tamén lle falei da nova lei do aborto, por aquela aínda en xestación e sen aprobación definitiva. No entanto, tiña a sensación de estar falando dun país moderno comparado co “feedback” sobre Australia que Daniel me ía ofrecendo.

Resumido dun xeito moi simple: resulta que en Australia os homosexuais non poden casar. Non poden adoptar e tampouco poden doar esperma. Este último dato foi o que máis me chocou. Os gays non son homes? Ten algún mal o seu seme? Custoume crer todo iso, especialmente despois de vivir de par dun dos barrios máis homosexuais de cidade, Newtown. Cada día traballando alí no supermercado ten algo de Mardi Gras. Ademais, véselles integrados na sociedade. Non teño que ir moi lonxe para o exemplo máis próximo; os donos do supermercado, os meus xefes: unha parella gay.

Toda esta información contraditoria para a miña percepción persoal fixo que por un momento, despois de varios meses aquí, pensara que viñera dun país avanzado cara un do terceiro mundo, ó contrario do que sigo pensando. E máis aínda despois das continuas malas sensacións que me chegan dende as antípodas australianas.

Agora, logo de vivir e engadi-lo Mardi Gras á miña experiencia aussie, aínda che me custa máis comprender como esta boa xente pode vivir deste xeito, desprovista de dereitos tan básicos nun país tan avanzado coma é Australia. Un país que ofrece unha calidade de vida tan alta non pode permitirse o luxo, na miña opinión, de marxinar a uns poucos, ou non tan poucos (había que ve-lo desfile!). Non podo entender como estes milleiros de persoas que desfilaron, máis a grande aceptación popular que un pode sentir no día a día, continúen nesta situación.

A conversa con Daniel continuou namentres eu me cambiaba na beira da piscina e logo de camiño á porta do vestiario para el. Para despedirse, presentouse.

- Son Daniel, encantado de coñecerte

- Eu Alberto, igualmente

- Por certo, –respirou e deixou brillar os seus ollos lascivos cravados en min - tes un “gorgeous body”.

O correcto e/ou o incorrecto

Ameazaba choiva. Fora un día tristeiro, gris e mediocre, do que nin sequera podo lembrar algo interesante. A noite achegábase e o ceo agardaba quedo e impasible, cal estatua de pedra. Descansaba sobre nubes escuras e imigrantes, que pretendían ficar en Sydney malia a forza do vento. Coa mochila xa ó lombo saín da casa. Montei na bicicleta e dirixinme ó supermercado.

O gris do ceo conxuraba co gris da rutina para facer aborrecer aquel momento. Xa podía verme subindo a costa de volta a casa coa mochila cargada. Xa me vía sudando despois de ter dado aquela ducha refrescante, xa me vía ordeando as compras, e sobre todo xa me sentía odiando a repetición do tedio do cotiá.

Baixei pola beiravía de Victoria Park gozando do aire fresco na miña faciana. Sorteei peóns. Deixeime ir. Agradecínlle ós santos aqueles que, disque, axudan costa abaixo. De súpeto atisbei algo estraño. Un mate (amigo, colega) estaba tirado na herba nunha posición un tanto enrevesada. As pernas colgábanlle dun muro cativo duns 50 centrímetros que estrema o parque coa beiravía. Reducín ata parar. Non había ninguén por alí. Achegueime

- Oe! Escoitasme? Estás ben? – berreille

Non me respondía. Estaba sucio, porco ou incluso diría que daba noxo. Vestía roupa de traballo. Levaba unha camiseta laranxa reflectante cuns pantalóns vaqueiros que semellaba que se non lavaran dende a época do gold rush (febre do ouro). Intenteino de novo, subín o ton de voz. Berrei de verdade. Dúas persoas que pasaban por alí miraron para min. Díxenlles que non o rapaz non respondía e elas, despois do “pit-stop”, seguiron a marcha despreocupadas. O mate respiraba pero estaba totalmente inconsciente. Por terceira vez probei a chamar por el, sacudino e dixen mate cantas veces puiden.

“Que fago logo? Terei que chamar unha ambulancia…ou que?”, trataba de verlle unha solución. Máis xente pasou. Algúns nin tan sequera se molestaron en mirar. Quen lle pasaba a aquel rapaz? Non sei se precisaba unha ambulancia pero, que facer se non? Todo indicaba unha forte borracheira ou similar, véxase drogas. ¿Ata que que punto de grave? Decidín chamar unha ambulancia.

Dende o outro lado do fío telefónico comezou o interrogatorio. Respira? Está consciente? E logo, idade, raza, complexión física, altura, relación personal con el, tempo que levaba con el, etc. Todo para chegar a unha simple pregunta.

- Cres que precisa dunha ambulancia?

Non quería ser alarmista, non quería chamar unha ambulancia sen necesidade, pero tampouco quería deixar tirado aquel rapaz. Podería ser que realmente precisase de axuda médica. Se polo menos vise como espertaba e movía os ollos sabería algo. Respondín “non sei” á pregunta. A operadora de urxencias repetiu a cuestión con contundencia. Eu seguía sen saber que dicir. Á terceira vez, a operadora resolveu.

- Mando agora para aí unha patrulla de policía – dixo con firmeza – xa verán eles que facer.

Non entendín moi ben que faría unha patrulla de policía nesta situación. Agardei alí. Uniuseme na espera outro rapaz. Vimos como o mate tendido no chan se movía por primeira vez. Expirei dos meus pulmóns tranquilidade por el e anguria por min. Tiña que ter chamado ás emerxencias?

Nin cinco minutos despois da chamada sentín as sirenas. Vin vir tres coches de policía a toda velociade abríndose paso na concurrida City Road. Un non levaba posta a sirena. Crin que simplemente este sería o que parase. Detivéronse os tres coches e os policías saltaron dos vehículos a fume de carozo. Eran sete policías en total que semellaban posuídos pola adrenalina da actuación. Non podía dar creto ó que vía e sentinme mal, quizais sacara as cousas un pouco de quicio. Pero logo tamén, por que sete policías? Creo que só é un tipiño borracho…

Axiña se organizaron. Case non miraron para min. Un tomou o mando. Entre tres moveron o mate mentres el abría os ollos e continuaba o seu pesadelo. Comecei a pensar que non estaba tan mal como parecía. Unha policía preguntoume que pasara. Conteillo e pedinlle perdón por telos chamado, igual non era necesario. Deseguido puxo unha man sobre o meu ombreiro.

- Fixéche-lo que había que facer, it’s alright.

Repetiuno de novo mais eu comezaba a ver o negativo da miña suposta axuda. Escoitei como o policía interrogaba ó rapaz, preguntaba se tomara drogas ou alcol. El seguía noutro planeta. Pensei nos problemas nos que podía acabar de metelo. A saber que acontecía na súa vida, o que o levara ata aquela lastimeira situación ou quen era eu para meterme na súa vida. Por outra banda temía unha mala reacción, tiña medo de se-la vítima dos seus problemas. Non me percataba de que el non tiña nin a menor idea de quen avisara da urxencia, e coido que nin sequera sabía o que estaba a suceder. Na miña cachola o anxiño e o demo batíanse para dirimir o branco ou negro, o correcto e o incorrecto, que nunca existen nunha decisión. A utópica verdade absoluta escapa sempre da razón, por iso neste caso buscaba acubillo nos sentimentos. Fixera ben ou fixera mal?

O rapaz tentou poñerse de pé e volverono sentar. Outro policía achegouse ata min para toma-los meus datos. De súpeto dous tronos puxeron música á escea. Comezou a chover forte. A auga espertou os recursos agresivos do mate. Dun brinco púxose en pé e tentou fuxir. O policía que estaba comigo deuse a volta como unha centella e botouse enriba del. Con el, os outros que o arrodeaban. Conseguiron, non sen dificultade, botalo ó chan e poñelo boca abaixo. Un deles deulle uns puñetazos na zona do fígado que se transformaron en calafríos correndo polo meu corpo. Treméronme as pernas. Conseguiron reducilo. Esposarono. Calmou.

O policía acabou de tomar os meus datos e díxome que podía ir. Collín a bicicleta outra vez e chamei polos santos. Coa súa axuda deixeime ir de novo pola rúa abaixo, empapado, camiño do tedio cotiá.

Sydney Fishmarket

Despois de face-lo medio Ironman tocaba recuperar. Coidei que era a mellor ocasión para visitar o famoso Fishmarket de Sydney e darse un caprichiño.

Cheguei ben cedo, como amosan estes dous rapaces que aínda seguían a durmir ou durmila. A verdade, pensei que o Fishmarket sería máis grande, pero non tan bo. Aínda que eu sexa máis labrego ca mariñeiro, creo que non fai falla entender demasiado para cheira-la frescura do xénero que alí venden. Para o que lle guste o peixe ou para o que sexa de bo dente coma min é un lugar espectacular. Tanto para mercar como para degustar. Se un quere pode ir facer alí un bo almorzo a base de calquera peixe que se lle ocorra. Senón ir para o lunch tampouco é mala opción.

Os prezos son máis ca razoables dentro da carestía de Sydney. A variedade, dentro da miña ignorancia, é infinita. O único que botei en falta foi ver algunha quenlla. Levaba idea de ver unha. Para contrarrestar isto tiñan marisco de todo tipo.

A presenza e poderío chino no mercado faise notar.

Foi unha mágoa que non chegara a tempo á poxa que se fai nesta sala. Xa estaba todo o pescado vendido, nunca mellor dito. A parte interior do mercado dá ó porto. Chama a atención o ambiente mariñeiro que se cola no medio da cidade. Gaivotas e pelícanos recollen os restos.

Ó marchar recollín o capricho: un swordfish, un peixe espada. Este é un dos meus favoritos, e xa nin me lembraba de cando fora a última vez que o catara. Para completar a miña felicidade acompañeime para o camiño dun iogur dos de verdade, potenciado con amorodos e moras. Penso que non será a derradeira vez que vaia. Polo de agora xa me recomendaron un tal Red Snapper, que haberá que probar. Pena que non teña forno para cociñar.

Pola noite foi a entrega de caprichos. Este foi o modelo do capricho de ouro compartido con algúns amigos. Comer é vivir.