Sydney, país de países

Baixei do avión e recibíronme no control cun “mate” puramente australiano e algo máis que non entendín, para variar. “Este país é único, xa o primeiro que che din é o seu famoso mate!”. Aussie, aussie, aussie…

Pois non.

Non fixo falta moito tempo para pensar se aqueloutro do aeroporto non sería o único mate do lugar. As seguintes persoas coas que tratei eran de Holanda, Portugal, Suecia, Italia, Francia, China…ata que voltei ver algún que outro canguro. Quixen asegurarme. Dei un paseo e cheguei ata os símbolos de Sydney: a Opera House e o Harbour Bridge.

A historia seguiu e pouco a pouco fun detectando situacións curiosas, como aquela viaxe entre indios e vietnamitas do norte para mercar a bicicleta. Ó mesmo tempo interrogábame en que país estaría. Evidentemente unha metrópole coma Sydney é cosmopolita por definición, mais escapábase ó meu entendemento tanta diversidade en tódolos sentidos.

Buscando polo piso cheguei a crer iso de que os australianos seica viven todos de camping. Só atopaba chinos, e non falo do centro da cidade ou de Chinatown onde se concentran maioritariamente. (por certo gran parte de Chinatown asentouse sobre a antiga “Españatown”. Case non queda nada dela. Había, por exemplo, un restaurante que era dos donos do Don Quijote [nas Galeras, en Santiago], agora en mans…¿asiáticas? O mundo é pequeno).

Nestas primeiras datas debutei na noite tamén. Saín na Darling Harbour, situada de par de Chinatown, un lugar con moito encanto.

Nin rastro dese país asiático no que estivera polo día. Só había europeos desfasados; moito “tuneo” feminino e “pavos moditas”. Se un quere saír en Sydney hai que ir, polo xeral, ben arranxado. Ah! E ter bastante pasta tamén, claro. Hai bastante “postureo”. As rapazas non o dubidan e van “full equipe” de vestido lixeiro (que marabilla de tempo vai) e tacóns interminables. Non é nada que me preocupe ou me pareza mal, nin moito menos. Aquela noite tamén coñecín unhas brasileiras que se delataban co seu propio ritmo. De cando en vez, iso si, algúns ollos riscados asomaban para confirma-la regra.

E na universidade? Xa contei como era o mix de Narrative Journalism noutra entrada. Agora un exemplo gráfico pero da clase de Dealing with the Media. Este era o cadro.

Faltan unha rapaza e un rapaz de Hong Kong e outro australiano. Logo, na foto: catro australianos, unha francesa, un kiwi, dúas holandesas, un alemán e os asiáticos, todos da China. O curioso da gran cantidade de chinos que estudan na University of Sydney é que non son “aussies” de segunda xeración, senón que veñen estudar ex profeso. Cría fama e bótate a durmir, dixéronlle un día á Universidade. E logo a cobrar ben cobrado. Para os que pensen que na China son pobres, dicir que están no certo por norma xeral pero que, por exemplo, este Master custa 25000 dólares (15000€) para estudantes internacionais (0€ para min que estou de intercambio). 15000 só para australianos. Así que…alguén con cartos na China debe haber. Por que elixen Australia?

Volvendo a casa pola longa rúa de Cleveland St., que está chea de restaurantes thailandeses, aínda que non tanto coma en Newtown (onde queda o meu supermercado), cavilei a miúdo na circulación pola esquerda que tanto desconcerto me creou. Porén, a marcaxe está feita en quilómetros.

Look left- Look right coma un pode ver en Londres, pero utilizan o sistema métrico dende xullo de 1974. Máis países implicados no minimundo de Sydney. Australia é filla de Gran Bretaña, por suposto. De feito aínda non son independentes na teoría. En 1999 celebrouse un referendo para convertirse en República e deixar de depender oficialmente da Raíña de Inglaterra pero aquilo de “se as cousas están ben ¿para que cambiar?” impúxose fronte ó que semellaba lóxica común de tornar nunha república. Pola esquerda pero en metros, nin contigo nin sen ti.

Cleveland St leva a Surry Hills, o suburb onde vivía antes, o máis cool de todo Sydney para xente nova.

Un bo lugar para xantar nun dos moitos restaurantes indios que se espallan pola zona. Os libaneses tamén son lexión a dar de comer na zona ó BYO Style (Bring your own, “estilo trae o teu”). De par deles o centro turco de Redfern, cunha entrada para homes e outra para mulleres. Zapatillas fóra. Redfern é o barrio anexo con merecida fama de conflitivo no pasado, hoxe refuxio dos poucos aborixes que quedan. Todo isto mesturado coas tendas máis fashion e os Hotel (realmente bares) máis clasicamente australianos e afamados de Sydney.

“En que país estou?”

Europa tamén cabida. Se un quere ir ó cine, Leichhardt é unha boa opción. É un feudo italiano 100%. Pizza-pasta á dereita e á esquerda. Os nosos vizinhos están presentes en Sydney. Seica hai un barrio enteiro portugués onde come-lo bacalhao e beber un Oporto (nisto aínda teño que investigar).

Por último, outro exemplo de confusión: a entrada de Centennial Park (un día falareivos con calma desta illa urbana de Sydney). Xusto antes de entrar no parque hai unhas pistas de tenis nas que un só ve trazos europeos detrás dos aramios que as rodean. A continuación hai pistas de basket, sempre territorio asiático. De par destas hai campos de netball (outro día explicarei o netball, aussie-sport), só con rapazas loiras. E, xusto ó lado, nun campo de herba, só indios ou amigos da redonda, xogando cricket, tamén moi popular aquí, cada domingo.

Ou polo menos iso diría eu, porque aquí como dicía esa canción da nosa infancia de porcos bravos “non todo é o que parece amigo”. Quizais aqueles asiáticos ou indios son australianos de toda a vida. Se ás veces é difícil poñer estereotipos, e moitos non nos sentimos a gusto con eles, máis difícil aínda resulta aquí.

Australia é o país dos emigrantes, o país é de todo o mundo, e Sydney, se cadra, é o mellor expoñente de todo isto. Neste vurullo cultural o que máis chama a atención e a orde e respecto xeral que impera. Non hai problemas nin se perciben. Agás cos aborixes australianos, pero esa é outra historia distinta da que algún día falarei.

O outro día coñecín un exemplo de acollida e integración. Mario, venezolano, leva dous anos vivindo aquí. Traballa nunha tenda de bicicletas. En Caracas tiña unha empresa de lámpadas coa que lle ía ben, pero a situación de violencia permanente e acoso asfixiante pola súa situación privilexiada dentro do país decidírono a abandonar a súa terra, “la verdad es que Caracas es ideal, buen tiempo, siempre verde en la montaña…” e a súa familia, repartida entre os Estados Unidos e Venezuela.

A morriña pódelle, pero “cambié el no poder dormir al escuchar tiros y más tiros cada noche por dormir a pierna suelta con la puerta abierta para que mis perros puedan entrar y salir cuando quieran”. Dende logo que non en todos sitios en Sydney se pode durmir coa porta aberta. Isto queda case reservado para a beira norte da cidade, onde Mario vive, pero si que é verdade que comparada coas grandes urbes europeas non ten nada que ver en seguridade. Porén, a “mala fortuna” golpea de vez en cando para simplemente aclarar que está ausente.

A historia de Mario ilustra e dá lustre ó carácter acolledor australiano e a capacidade desta xente para aloumiñar a quen o precise. Agora, por exemplo, a polémica céntrase na acollida masiva de refuxiados políticos de Sri Lanka ou Indonesia. Os laboristas, no poder, abren a man mentres a oposición liberal tenta pecharlles o puño.

Veñan ou non, a esencia desta mestura cultural continuará sendo a mesma; non ter que pertencer a ningunha cor ou tipo de ollos para integrase, porque aquí para ser igual hai que ser diferente. Esta terra de chegados seguirá aleccinándonos de como é posible convivir en paz por riba de calquera parvada de diferenza.

Así é Sydney, país de países.