Trucos orientais

Xa era tempo tamén de ter unha bicicleta para moverse por Sydney adiante. Hai que aforrarlle minutos ó día e cartos ó transporte público que é escaso. Só pasan dous autobuses cada hora para poder ir dende Surry Hills, onde vivo, ata a Universidade. Pouca cousa para unha cidade coma Sydney, que bota de menos unha rede de metro potente. O sistema de City Rail, de tren da cidade, non está mal debido ás grandes distancias que hai que salvar, pero un metro sería máis conveniente na miña opinión.

O sábado pasado buceei un pouco por Gumtree, a páxina web para atopar dende casa ata calquera cousa que se che ocurra en toda Australia, e atopei unha bici que podía valer. Contactei o anuncio e o día seguinte alá fun, a Parramata, alí onde remata a baía de Sydney, alí onde se fundou a primeira colonia rural de Australia en 1789. Tras media hora de City Rail cheguei a estación-centro comercial de Parramata, un lugar realmente multicultural no que un, sinceramente, non sabería dicir en que país do mundo se atopa.

Alí conseguín encontrarme co rapaz que vendía a bicicleta. Un vietnamita do norte. Unha cita a cegas sen libro nin rosa vermella, só cun pequeno negocio polo medio. Non viña sobre rodas. Levoume ata a súa casa, un gran edificio novo de moitas plantas situado no medio dun solar. A mole de cemento contrastaba como negro sobre branco con tódalas casiñas de dúas prantas que se espallan como mermelada sobre a gran torrada que é área metropolitana de Sydney.

Despois de ametrallarme a preguntas polo camiño e de contarme a súa historia de amor con esa amante que nuns minutos ía cambiar por tres papeis, chegamos ó garaxe onde estaba a bicicleta.

- Podo probala?

- Adiante, por favor

Aí montei, malamente, e din unha pequena primeira volta. “Ummm…non sei, isto carraquea un pouco”, pensei. Voltei cara el e despois de recoñecer claramente a miña faciana de globero (novato ou inexperto no argot ciclista) fíxome a pregunta do millón:

- Móntaches algunha vez nunha bici de marchas?

Coma quen se dun sueco se tratara, din media volta coa bici despois dun calado “yes” que me escapou por debaixo do nariz, e seguín probando a máquina mentres meneaba a cabeza de lado a lado entre diversión e incredulidade. Concentreime na bici, non creo que aguantara un Tour de Francia, e éme un pouco pequena, pero para moverse por Sydney adiante ben podía valer. 150 dólares era o prezo fixado no anuncio.

- Mira, – puxen cara de circunstancias e de facer un inmenso favor – eu vendo como está, sinceramente podoche dar 110, non máis. Ademais non quero o casco que me ofreces, xa teño un.

- Eu diría 140, dixo sen moita credibilidade

- 110, de verdade, non vale máis

- A ver – esquivou a miña mirada, ollou cara o chan e tocou o piano na súa perna – e se o deixamos en 120?

- Co candado e o bombín?

- Si

- Trato feito

Esta é a bici.

Non foi un mal releo pero aínda me queda moito para estar á altura dos meus mestres. Subimos ó seu piso para realiza-la transacción e para que me dera os papeis da garantía da bici. No ascensor continuou a súa batería de preguntas para saber esta vez canto pagaba eu de piso. Cando lle dixen a cantidade explícoume o que tiña que facer coma se de meu pai se tratase. Que boa xente estes orientais.

- Ti aluga-lo piso enteiro, e despois enches as habitacións cobrándolles máis ós que veñen vivir contigo, que che pagan o piso practicamente. Eu comparto habitación con meu irmán e así vivimos por uns 50 dólares á semana. Claro, te-lo risco de que se non atopas xente, tes que pagar ti todo.

Un tipo arriscado. A especulación pura, tipos arriscados. Quen dixo que o aloxamento en Sydney era caro?

O segundo truco oriental foi aínda mellor. O rapaz chino que deixa a habitación para a que vou ir eu ensinouma esta semana. Cando lle fun dicir antes de marchar o seu merecido “thanks, see you”, el reclamou a miña atención de novo. Non entendín por que. Comezou a falar consigo mesmo dando reviravoltas sobre un tema que eu non acaba de comprender. Ademais, o seu macarrónico e incomprensible acento de melodía chinesa complicou a comunicación. O discurso chino, e isto está comprobado en diversos estudos, ten forma de espiral, nunca din nada de forma directa porque na súa cultura isto está considerado de mala educación. Hai que ir á volta.

Ó final, tras varias preguntas cheguei a comprender do que se trataba. Resumíndoo, ó incumplir el a duración do contrato de arrendamento tiña que pagar unha penalización de 250 dólares e ofrecíame que colaborase e compartise á metade o gasto, xa que eu “obteño un beneficio da súa marcha”. Seica era o máis xusto pola miña parte que lle pagase a metade da penalización. Mira ti.

Afortunadamente, aínda que puxo cara de ONG, o meu nivel de candidez superou esta proba. Intentei facerlle comprender que eu non tiña nada que ver coa súa decisión de marchar a vivir a outro sitio e que, polo tanto, nada lle tiña que axudar a pagar nin compartir. Mais foi imposible. Mellorou a oferta e deixouna en 100 dólares.

- Non home, non che vou pagar nada, non teño ningún porque, síntoo.

- Polo menos pénsao.

E se colara, colaba.