Narrative Journalism

Escribir, e facelo en inglés. Iso é o que conta en Narrative Journalism do Master of Media Practice. Os primeiros días de clase pensei se non estaría poñendo o carro diante dos bois, como din pola terra de meu pai. Mentres o inusual ceceo inglés escorríase polos beizos de Mark, o profesor, eu perdíame tratando de descifrar o seu código anglo-ceceante. “Será o acento australiano, claro”, pensaba. Mais non.

Mark, alto e delgado, de longas pernas e brazos eternamente cruzados, explicaba en que consistía a materia con aire relaxado. A súa vestimenta xuvenil matízase polas súas longas canas lamidas por unha vaquiña. A súa barba frondosa malamente deixa escapar o vurullo de ces que sae pola súa boca, alimentada por esas patacas fritidas que lle gusta tomar despois do break que facemos no medio da clase. Take it easy, mate! Para confirmar a súa relaxación, en canto o tempo mellorou, non dubidou en sumarse ó máis puro australian style que un pode observar polo campus e apareceu pola clase con pantalóns piratas e chanclas. O seu estilo é realmente cool.

Despois de tres meses con el, podo dicir que é un bo profesor, cun aspecto, iso si, particular e moi distinto a ese estereotipo de profesor que nós temos na cabeza. O mellor de todo é que trata ós alumnos como persoas adultas, algo que escasea na universidade española, que semella ás veces estar pensada para nenos ós que lles hai berrar. (nalgúns caso non teñen máis remedio os profesores, tamén é verdade)

Por se o profesor non fose curioso dabondo, os alumnos completabamos a faena nesta clase mundial. Dúas holandesas, un indio, catro australianos, cinco chinos, unha singapuriana, un alemán e un de Portor de Abaixo. Cada un de seu pai e súa nai, con acentos totalmente diferentes, algúns dificilmente comprensibles. Especialmente o do alcumado "Chino-metralleta", un auténtico personaxe que disparaba palabras en troques de falalas.

Pasaron un par de semanas e seguíame cuestionando que pintaba alí. ¿Como ía poder eu comparar o meu nivel de escribir en inglés con Bevan, australiano, 40 anos de idade e 12 anos de gravata e traxe na industria do libro? Afortunadamente, a quen non ten cualidades sempre lle queda ser traballador.

A rutina da clase consistía en traer lidos unha serie de textos que están compilados nun Reader, que hai que comprar na fotocopiadora da universidade. Os textos están divididos por semanas. Hainos que, como dicía, ler de antemán para logo comentalos na clase. A selección de textos de Narrative Journalism foi boísima. Fíxome ler moitas horas de boa literatura en inglés, e de seguro que foi un paso adiante.

A atención nas primeiras semanas centrouse en como vender un artigo propio, o pitching. Como escribir a un editor e convencelo de que podes facer un bo traballo freelance para el. A avaliación serían tres pequenos textos de entre 150 e 200 palabras sobre un mesmo tema, pero pensandos dende tres ángulos e xéneros diferentes, para tres publicacións distintas. Eu fun pola sombra e busquei un tema de deportes que puidera resolver facilmente. Optei pola derrota de Armstrong no Tour e as súas vertentes; perda de liderado no equipo, a cara amarga do fracaso para o campión e as variacións na preparación. Non foi complicado atopar publicacións nas que puidera ter cabida o tema. 8/10, checked!.

Voltando á clase e comentando os textos, as preguntas de Mark sucedíanse:

- Alberto, que pensas ti logo deste texto?

E veña a falar, ou esbardallar segundo fora o caso, mentres a miña vergoña inglesa agonizaba de morte. Non había máis remedio. Cantos “non sei como dicilo” terán saído pola miña boca nesa clase. O caso é que pouco a pouco funme afacendo.

Despois desta primeira época pasamos ós xéneros, gran bloque da materia. Cada semana recibíamos no e-mail os textos de 1500 palabras de dous ou tres compañeiros. Había que imprimilos e lelos, e facer anotacións sobre o que nós pensabamos, puntos fracos e fortes, para logo debater na clase xunto co profesor. Logo de ser comentado na clase cada un tiña unha semana para editar e mellora-lo texto. Workshop chámanlle a isto.

Mark tamén entregaba a súa copia con anotacións. Criticaba moito pero de xeito construtivo e equilibrado, sen deixar nunca de ser politicamente correcto. Resultou ser unha experiencia interesante e produtiva. Este workshop é outra das virtudes desta materia. Un ten feedback do que fai, namentres que moitas veces en Santiago un escribía para o aire e o único que recibía a cambio era un número espido.

Cando chegou o meu turno do workshop alí debatimos o meu texto de Grey durante media hora e abofé que disfrutei. Supoño que tamén porque os comentarios foron positivos en xeral. Así se reflectiu na nota, un HD (High Distinction), a mellor posible.

Agora resta unha semana de clase e o segundo gran assignment, no que estou a traballar, con deadline (como din aquí) o 6 de novembro. Trátase doutro artigo que hai que escribir nun xénero diferente do primeiro que fixera, pero neste caso de 2500 palabras. Chégalle ben.