Culleres voadoras

Non foi sen tempo isto de comeza-lo blog. Saltando a parte excusativa polo retraso do prometido, que non deixou de ser débeda, e indo directamente ó gran, escribirei a primeira entrada destes contos á reviravolta cunha pequena historia de fenómenos paranormais.

De todos é sabido que o Hemisferio Sur alberga unha serie de características propias e inusuais tales como a dirección na que xira a auga cando se escorre polo lavabo ou se perde polo retrete abaixo. Australia é, no que levo coñecido, un continente fascinante que difícilmente deixa de sorprender. Porén, nunca pensei que me faría alucinar de tal xeito cunha historia como esta.

Para poñervos en situación, estou vivindo nunca casa con tres persoas máis. Compartimos unha cociña decente, cómoda e práctica, e un baño para tres. A cuarta persoa vive na planta de abaixo, onde está tamén a cociña, e ten un baño para ela soa.

Un día da semana pasada baixei a almorzar á cociña. Cos ollos entreabertos e co meu corpo en modo automático collín o Nesquik (aquí non vos hai Cola Cao), mel, un kiwi…fun colocando todo encol da encimera que hai para cociñar, e fun polos cubertos. E as culleres? Nin grandes nin pequenas, nin no caixón “Cutlery drawer” nin no escurridor do fregadeiro. Non había ningunha. Ningunha das aproximadamente, polo menos, 4 e 4 que había cando eu cheguei aquí.

Pensei, “estache ben, hei almorzar cos pauíños chinos, son coj..para toma-lo leite ou para o kiwi tamén, ademais untan nas torradas que dá xenio velos.” Xenio pero do malo foi tamén o que comezou a eruptar pola miña boca. Subín as escaleiras para ver se había alguen pululando e preguntar, co meu típico bo humor das mañás, por se sabían dalgunha culler. O xaponés xa marchara. Despois de erguerse as 5.30 da mañá coma tódolos días, de limpar meticulosamente a súa habitación e de facer tódolos seus “lots of assingments” supuxen que iría xa na clase. (Ah, perdón esquecinme de “e de toca-lo carallo coma sempre”, pero iso non queda bonito escribilo). De tódolos xeitos non era moi sospeitoso de te-las culleres no seu cuarto. A palabra culler non existe no seu diccionario. Porque, pensei eu, que as culleres estarán no cuarto de alguén.

A brasileira estaba na súa habitación. Estrañamente non tiña a música posta como a ela lle gusta facer arredor das 4 da mañá:

- Ai! Non sei…I don’t knowwww…Eu tamén quería tomar un xelado e non puiden porque non había culleres...

Logo, como bo Sherlock Homes, aínda que desconfiando da carioca, deducín que debería telos a rapaza de Singapur, Lisa.

- Nock, nock

- Nock, nock

Parece que non hai ninguén. Casualidade, mala sorte, pero algo tiña que levar á boca. Rebeirando nas cousas dos demais atopei unhas culleres de plástico na estantería de Lisa. Deixei unha nota na neveira preguntando sinxelamente “Where are all the spoons?” e marchei facer a miña xornada.

Ó mediodía, mentres estaba xantando, apareceu Lisa pola cociña.

- Oe, perdoa, ti sabes algo de onde se meteron as culleres?

- Non, que culleres? Respondeu ela cunha cínica sorpresa

- As que usas para comer muller, esas que normalmente hai na cociña.

- Ah, pois non sei…

- Deberon de voar, logo han de ser culleres voadoras, “spoon flyers”. Digo porque ninguén sabe onde están, é curioso.

- ha ha, I don’t know... contestou ela entre nervios e risa .

Alí estaba a confirmación do inédito para min. As culleres poden voar en Australia.

Gustaríame rematar aquí a historia, pero tamén quero aproveitar para contarvos que pasa ou pasou nesta casa. Resumindo, a experiencia con esta xente foi bastante mala. Xa non é a primeira vez que acontece algunha historia deste tipo. A convivencia faise difícil cando non se respectan as zonas comúns, engadíndolle a isto a convivencia cun maniático da limpreza. Faise difícil cando todo é falsidade e portas pechadas con chave. Faise moi difícil cando para que un compañeiro baixe o volume da música a norma é chamar ó propietario para protestar directamente. Cando a min me chaman porco, ou provocador de suciedade.

Recordade, así, que para levarvos ben cos vosos veciños, cando fagan unha festa chamade primeiro de todo á policía en vez de ir pedirlles que baixen o volume. Regra de ouro.

Supoño que eu tamén terei parte de culpa, non o sei. Aínda que nada máis que sexa por non intentar mellorar a situación, pero chegado a un punto… Hoxe, a día que escribo, recibiume unha nota esta mañá na neveira dirixida ós Dear Fuckers, asinada polo noso amigo xaponés Taishi. Non quero nin falar dela. Hai que marchar, non hai outra.

En todo caso, e afortunadamente, nunha semana voarei eu tamén como as culleres para outro lugar. Unha casiña preto da universidade, a 25 metros do Acuatic Centre da Universidade e rodeado de xente que coñezo e que vive nos, digamos “chalets adosados”. Non é ningunha marabilla de casa, aínda que a habitación en si está bastante ben, pero tamén pasarei a pagar de 200 dólares á semana a 155, unha rebaixa substancial no carísimo aluguer de Sydney. A verdade é que máis barato non se pode atopar, iso se non vas vivir a unha hora da universidade, ou se non fas un pequeno truco que xa vos contarei. Vivirei pegadiño á Universidade e sobre todo, e máis importante, con xente preto coa que falar e (con)vivir.

Aquí vai outra pequena curiosidade australiana. Un cubo de fregona que debe ser da época victoriana, tecnoloxía punta.