Derradeiro trámite

Despois de evita-la súa sabotaxe, Even, o rapaz chino que pretendía que lle regalase 125 dólares, resultou ser pura amabilidade. Axudoume a instalarme e vendeume un cable para conectarme a internet (non hai wifi) polo “módico” prezo de 15 dólares cando na tenda custaba 19. Un choio.

O importante é que estou ben contento co meu novo lar en Sydney. Unha habitación máis grande, realmente enorme, mellor situado e pagando case unha cuarta parte menos que antes. Que máis podo pedir? Non podo atopar nada máis barato e menos onde está situado, en pleno campus.

É unha casa grande de catro habitacións, unha delas baleira e pendiente de reformas. No cuarto número 2 vive un rapaz do sur da India, Pompa, (evitémo-lo chiste fácil e todo aquilo que rime con 5, mentes sucias! É boa xente) estudante de PhD, algo así como a tese, en Ciencia Animal. Na 3 servidor, co baño ó lado da porta. Nada de luxo, todo de decencia. Na cuarta habitación está VJ, de Singapur, estudante de Master en Finanzas e comercio. Tamén semella ser boa xente. Os dous son vexetarianos, eu son o único raro que come carne. Quizais por iso a nosa cociña pareza un incrible bazar de especias de tódolas cores e especialmente olores.

Pero…sempre hai un pero, din. Logo de tanta satisfacción e tranquilidade por cambiar, e por facelo para mellor, quedaba por resolver un derradeiro trámite. Devolve-las chaves e recuperar a fianza. Con toda a con-fianza dirixinme a miña antiga casa.

A caseira, unha rapaza china de arredor de 30 anos, agardábame na que fora a miña habitación. Como diría miña avoa, o cuarto estaba limpo como o coral. Nada que ver co eu atopara, by the way.

Pero o discurso chino voltou a soar. Volta e reviravolta. Volta e dálle, e dálle e volta. Volta e reviravolta…

- Pero, a ver, dime o que queres por favor, non lle deas tanta volta. Be clear, please!

Evidentemente non me quería dar un bonus por ser tan marabillosamente limpo. Ademais, claro, eu puxera un gancho de pegar na parede e iso “ía contra as normas”, dixo ela. Pregunteille se tamén iría contra as normas que pegase na parede unha televisión de plasma en HD e a deixara no cuarto, pero ela respondeu que “non se pode pegar nada nas paredes”. Como lles gusta dicir aquí en Australia: It’s the law. É a lei.

A miña paciencia accionou o modo conta atrás. Polo gancho e un restos de pegamento de cinta illante que quedara na porta do balcón pediume, despois de eu ofrecerlle 10 e rirse de min, 50 dólares (30€) dos 400 da fianza. A outra excusa foi a de ter “vivindo” xente na casa sen permiso, nada máis lonxe da realidade. Así lle informaran os seus colegas da Stasi-Cleveland Street, de alias “Everybody in the house”. Isto tamén ía contra as normas.

- Arbelto, estás mentindo, por favor, “everybody in the house” díxome iso…

Negouse a dicir o nome de “Everybody”. Farto xa, e logo de case media hora de discusión, díxenlle que non quería discutir máis. Nin tiña porque nin me apetecía.

- Eu douche as chaves e ti, 350 dis, non? Pois ti dásme os 350 e eu as chaves. E acabouse.

Estendeu os seus dous brazos cara min e abriu a man esquerda para recibi-las chaves. Dinllas e avanzou a súa man dereita cos cartos. No intre no que eu ía agarra-los plásticos australianos, ela habilmente fixo o movemento da cobra co seu brazo e retirounos do meu alcance.

- Te-lo recibo da fianza?, díxome.

Comecei a poñerme un pouco nervioso. A violencia física petou á porta dos meus miolos. Sentinme só e impotente, moi lonxe da miña casa. "Menuda emboscada". Tras discutir un pouco máis, chamou por teléfono. Por primeira vez entendín algo de chino, preguntaba se precisaba forzosamente do recibo, o cal eu nada tiña porque darlle, ou que outras opcións tiña.

Botou un anaco ó aparato.

Finalmente valeulle coa miña sinatura “recibín” acompañada do meu número de pasaporte. Expliquei ben claro xunto do meu garabato, aínda que non valera para nada, que non recibira os cartos que me correspondían. Collín os cartos e calmeime.

Para rematar a miña fatigosa estadía naquela casa dirixinme a ela con profunda seriedade e voz ferida no orgullo pero firme. Espeteille ás claras o que eu pensaba. E xa que estaba, intentei facela sentir un pouco mal para que polo menos reflexionara un momento sobre a verdade e a realidade daquel lugar. Non se trataba de querer pasar por un tipo duro, mais era o mínimo que podía facer para compensar un pouco toda a mala ostia e malos momentos que o 288 daquela longa rúa me provocara ata o último intre.