Mardi Gras

Gays, lesbianas, transexuais e bisexuais. Policías, bombeiros, un dobre do presidente de Australia (Kevin Rudd), militares, avogados, estudantes de insituto, galeses, canadenses, escoceses, socorristas, anciáns, plátanos, preservativos, homes-banana “slip it on” (pono) con preservativo, sodomasoquistas azoutándose con fustas uns ós outros baixo o lema “o pracer e a dor son compatíbeis”, a alcadesa de Sydney (polo menos dá-las grazas polos 29 millóns de dólares que supón a festa a economía da cidade), indios, tailandeses, dobres de Fredy Mercury, unha comparsa de 150 George Michael, amantes do coiro, nenos, críticos co liberalista e consevador (¿?) líder da oposción Tony Abott lucindo unha camiseta “Abott loves the work choice” (A Abott gústalle a liberdade de elixi-lo traballo sen trabas [pero logo non acepta ós gays, nin que teñan dereitos]), representantes da secta raeliana nun camión morro por diante co seu símbolo mestura da esvástica e a estrela de David (¿?) apoiando o sexo libre e salvaxe do “Tiger” Woods mentres que no lateral e ben grande “Sex is good, God is not” (o sexo é bo, Deus non), casas de apoio legal para gays, parellas homosexuais simulando a súa voda, homosexuais holandeses “felizmente casados”, homes bicándose, asociación de gays católicos (¿?), xudeus gays, asociacións para o amor libre, mulleres magreando, xente de tódolos recunchos de Australia, extraterrestes, moito público, unha pancarta con George Bush preguntándose “What’s going on?” (De que vai isto?) xunto con outra declarando “I’m not gay” (non son gay), participantes intentando bicar ó público “straight” (heterosexual en inglés pero que tamén significa recto, sen reviravoltas), waterpolistas ensinando as cachas e palméandose uns ós outros, ximnastas, futbolistas, xogadores de rugby, xente homenaxeando a Don Dunstan (artífice da primeira legalización dos gais en Australia), un coche mostrando a historia do Mundo en version gay, Osama Bin Laden saíndo do seu escondite, zombies do partido laborista de New South Wales, xente nas terrazas das casas, bo tempo, bandeiras gays do arco da vella por doquier, chifros, camións, música gay (I will survive e outras), baile, piruetas, lúa chea…

http://www.smh.com.au/nsw/colour-and-joy-tinged-with-tears-20100227-pa3q.html?autostart=1

http://www.smh.com.au/photogallery/entertainment/sydneys-mardi-gras-parade/20100227-paaf.html

Moitos participaron máis neste desfile de Mardi Gras 2010 en Sydney. O colectivo homosexual reclamou como cada ano dende 1978 os seus dereitos cunha festa espectacular. Os 9000 participantes mostraron a súa alegría de vivir e a súa condición de persoais normais durante os dous quilómetros de desfile. Só piden algo moi simple: ter os mesmos dereitos cós demais.

Malia o que un pode pensar dun país como Australia, o poder reaccionario aínda conserva moitos enteiros por estas terras. Foi no ano 1975 cando por primeira vez un estado, South Australia (sempre o máis moderno e avanzado, capital Adelaide, primeira colonia de non convictos), legalizou a homosexualidade. Dende aquela os dereitos gays seguen coa roda do coche patinando na lameira. E como souben disto?

Fai un par de semanas, na piscina, cando acababa de saír da auga, un home de mediana idade, que tamén viña de remata-lo seu “swim”, preguntoume que tal me fora nadando. Aquí évos así, que tal estás esta mañá? Como durmiches onte á noite? fixeches un bo almorzo? Non fai falla ter confianza ou coñecer a persoa. Simplemente hai que ser agradable.

Con pícaras miradas comezou a falar comigo. Foi directo ó que lle interesaba. Preguntoume se ía participar na feira que se ía celebrar na fin de semana no parque onde está a piscina. Falaba do “Mardi Gras Fair day”, o apertivo do desfile. Alí estiveron representados aqueles que unha semana máis tarde desfilarían e algún que outro máis, aparte de música e comida.

A partir de aí comezamos unha interesante conversa de intercambio cultural sobre aborto, dereitos homosexuais e progreso. Por que falar do tempo se era bo? El axiña comezou a introducir uns “nós” en referencia á comunidade gay. Eu comentei o proceso e o debate mediático e popular que se deu en España para a aprobación do matrimonio homosexual, e compareino co balbordo que, seica, provocara a lei do divorcio no seu día. Intentei explicar o contexto histórico no que se producira. É dicir, nunha democracia aínda moi nova e nunha sociedade bastante conservadora onde a Igrexa aínda exerce a súa obesidade sobre a opinión pública. Tamén lle falei da nova lei do aborto, por aquela aínda en xestación e sen aprobación definitiva. No entanto, tiña a sensación de estar falando dun país moderno comparado co “feedback” sobre Australia que Daniel me ía ofrecendo.

Resumido dun xeito moi simple: resulta que en Australia os homosexuais non poden casar. Non poden adoptar e tampouco poden doar esperma. Este último dato foi o que máis me chocou. Os gays non son homes? Ten algún mal o seu seme? Custoume crer todo iso, especialmente despois de vivir de par dun dos barrios máis homosexuais de cidade, Newtown. Cada día traballando alí no supermercado ten algo de Mardi Gras. Ademais, véselles integrados na sociedade. Non teño que ir moi lonxe para o exemplo máis próximo; os donos do supermercado, os meus xefes: unha parella gay.

Toda esta información contraditoria para a miña percepción persoal fixo que por un momento, despois de varios meses aquí, pensara que viñera dun país avanzado cara un do terceiro mundo, ó contrario do que sigo pensando. E máis aínda despois das continuas malas sensacións que me chegan dende as antípodas australianas.

Agora, logo de vivir e engadi-lo Mardi Gras á miña experiencia aussie, aínda che me custa máis comprender como esta boa xente pode vivir deste xeito, desprovista de dereitos tan básicos nun país tan avanzado coma é Australia. Un país que ofrece unha calidade de vida tan alta non pode permitirse o luxo, na miña opinión, de marxinar a uns poucos, ou non tan poucos (había que ve-lo desfile!). Non podo entender como estes milleiros de persoas que desfilaron, máis a grande aceptación popular que un pode sentir no día a día, continúen nesta situación.

A conversa con Daniel continuou namentres eu me cambiaba na beira da piscina e logo de camiño á porta do vestiario para el. Para despedirse, presentouse.

- Son Daniel, encantado de coñecerte

- Eu Alberto, igualmente

- Por certo, –respirou e deixou brillar os seus ollos lascivos cravados en min - tes un “gorgeous body”.