domingo, 31 de enero de 2010

OZ day



Bandeiras e máis bandeiras. Menos mal que falan de cambiala. O azul e o vermello xunto coa estrela do Sur mestúranse tamén co verde e amarelo típico da indumentaria deportiva australiana. En camisetas, calzoncillos, gorros, pasteis, bolsas, pendientes, tatuaxes, balóns, saias, chanclas…é Australia Day. O pasado martes 26 de Janeiro Australia festexou o seu día e non a súa noite. Pola contra do que acontecería nos nosos lares, a maior parte da festa levouse a cabo durante o día e non durante a noite anterior. Será o bo tempo, imaxino. Xente nova e non tanto celebrou o seu día do Apóstolo Down Under en cada recuncho habitado do continente .

Sydney non ía ser menos, cada quen tivo algo á súa medida. Carreira de ferris na baía, festival para nenos en Hyde Park, ritos aborixes en plan turístico nos Botanic Garden, buses "vintage" para percorre-lo centro, concertos durante todo o día en The Rocks…e foi todo o que me deu tempo a facer. A cidade respirou un gran ambiente e unha certa sobredose de ledicia enriquecida polos líquidos da desinhibición.




Neste día de brillo e bandeiras houbo tamén a quen lle tocou ser reivindicativo.

Victoria Park acoulleu unha feira aborixe na que había diferentes stands para saúde, consello legal, publicacións, e todo aquilo que tivera que ver coa comunidade indíxena. Os auténticos australianos seguen reclamando o lugar que lle corresponde nesta terra. Eu aproveitei para mercar un libro “A agonía aborixe e a esquerda” nun dos stands e seguirme informando sobre este tema que, coido, é tan difícil de abordar coma un arame de espiñas. Un día tratarei de explicar aquí a complexidade do asunto da forma máis sinxela posible. Por outra banda tamén houbo quen chamou pola ansiada república entre outras vindicacións.

Ó final do día, despois de tanta festa, a multitude apiñouse para ver os fogos artificiais que iluminarían a chegada da noite. Cores, formas e estalidos ó máis puro Apóstolo santiagués deronlle peche ó Australia Day en Darling Harbour. A alta humidade durante a xornada alimentou uns cheiros particulares que se potenciaban entre a calor humana. A suor batía duns noutros. Os corpos pedían descanso. Eu preferín deslizarme entre os fluídos de uns e outros para evita-la funil da saída. Mañá toca rutina.



3 comentarios:

  1. Todo se lee doutra maneira cando podes sumar a esas verbas uns percorridos xa vividos dentro das nosas cabezas. Eso si, pena de non respirar ese día especial aussie.

    ResponderEliminar
  2. ¿Qué bandera rara es esta que llevas en tu mano izquierda, chaval? ¿No debería ser la "oz" verde/amarilla?

    ResponderEliminar
  3. Boa cuestión Tiko. É a bandeira aborixe.

    ResponderEliminar