Sydney non ía ser menos, cada quen tivo algo á súa medida. Carreira de ferris na baía, festival para nenos en Hyde Park, ritos aborixes en plan turístico nos Botanic Garden, buses "vintage" para percorre-lo centro, concertos durante todo o día en The Rocks…e foi todo o que me deu tempo a facer. A cidade respirou un gran ambiente e unha certa sobredose de ledicia enriquecida polos líquidos da desinhibición.
Neste día de brillo e bandeiras houbo tamén a quen lle tocou ser reivindicativo.
Victoria Park acoulleu unha feira aborixe na que había diferentes stands para saúde, consello legal, publicacións, e todo aquilo que tivera que ver coa comunidade indíxena. Os auténticos australianos seguen reclamando o lugar que lle corresponde nesta terra. Eu aproveitei para mercar un libro “A agonía aborixe e a esquerda” nun dos stands e seguirme informando sobre este tema que, coido, é tan difícil de abordar coma un arame de espiñas. Un día tratarei de explicar aquí a complexidade do asunto da forma máis sinxela posible. Por outra banda tamén houbo quen chamou pola ansiada república entre outras vindicacións.
Ó final do día, despois de tanta festa, a multitude apiñouse para ver os fogos artificiais que iluminarían a chegada da noite. Cores, formas e estalidos ó máis puro Apóstolo santiagués deronlle peche ó Australia Day en Darling Harbour. A alta humidade durante a xornada alimentou uns cheiros particulares que se potenciaban entre a calor humana. A suor batía duns noutros. Os corpos pedían descanso. Eu preferín deslizarme entre os fluídos de uns e outros para evita-la funil da saída. Mañá toca rutina.
